تیم ملی ایران در نهایت برای جام جهانی در گروه به اصطلاح ساده ای افتاد. بلژیک، مصر و نیوزلند حریفان جام جهانی 2026 هستند و حالا باید در چند ماه باقی مانده برای صعود از این گروه تیم ملی آماده شود.
به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران پویا، صعود از گروه در جام جهانی سالهاست که به یکی از بزرگترین آرزوهای فوتبال ایران تبدیل شده است؛ رویایی که شاید در برخی دورهها فرصت تحقق داشت تا عطش امروز فوتبال ما اینچنین باقی نماند.
تیم ملی ایران با وجود نمایشهای بعضاً ناپخته و انتقادهای وارد شده، با هدایت امیر قلعهنویی از مرحله مقدماتی عبور کرد و حالا در گروهی قرار گرفته که هر تیمِ حاضر در آن هویت و معنای خاص خود را دارد.
بلژیک با تکیه بر کیفیت فردی بازیکنانش، ساختار تاکتیکی تثبیتشده و شخصیت بینالمللی بالا، بیشک مدعی نخست صعود روی کاغذ است. مصر نیز با بازیکنان باتجربه، سابقه قهرمانی در آفریقا و فوتبال فیزیکی و منظم، حساب جداگانهای برای خودش باز میکند.
در این میان، شاید تنها تیمی که میتوان به آن عنوان «غریبه» اطلاق کرد نیوزیلند باشد؛ تیمی که نامش کمتر در سطح اول فوتبال دنیا شنیده شده اما واقعیت درون زمین میتواند چهرهای متفاوت را نشان دهد.
نباید فراموش کرد که در این دوره هشت تیمِ سوم گروهها هم شانس صعود دارند؛ موضوعی که سطح درگیری و انگیزه تیمها را بالا میبرد و رقابت زیر سایه بلژیک جذابتر میشود. با این حال، فوتبال غیرقابلپیشبینی است و هیچ تیمی— بلژیک—از پیش صعود کرده نیست.
شباهتهایی با جام جهانی 2006
شرایط امروز تیم ملی از برخی جهات یادآور جام جهانی 2006 است؛ دورهای که ایران با پرتغال، مکزیک و آنگولا همگروه شده بود. همان زمان، صرف دیدن نام حریفان، موجی از خوشبینی و انتظار در جامعه فوتبال ایجاد شد و حتی در سطح مدیریتی نیز این امیدواری به شکل ناخودآگاه تقویت شد.
این افزایش انتظارات، بدون توجه کافی به توان واقعی تیم و محدودیتهای فنی آن دوره، فشاری مضاعف ایجاد کرد و در کنار مشکلات داخلی، تیم ملی را در مسیر سختتری قرار داد.
اکنون نیز ممکن است فضای مشابهی شکل بگیرد؛ مخصوصاً اگر برخی تصور کنند شکست دادن نیوزیلند «بدیهی» است—برداشتی که میتواند اشتباه باشد.
ارزیابی واقعبینانه از نیوزیلند
فوتبال نیوزیلند شاید در سطح اول جهان مطرح نباشد، اما تیمی سرسخت، منظم و فیزیکی است. آنها با بردهای پرگل مقابل تیمهای منطقه اقیانوسیه مانند فیجی و نیوکالدونیا به جام جهانی رسیدند و در ادامه در بازیهای دوستانه، ساحل عاج را 1–0 شکست دادند؛ نتیجهای که میتواند برای ما زنگ خطر باشد.
این تیم البته مقابل کلمبیا 2–1 و برابر اکوادور 2–0 شکست خورد؛ نتایجی که نشان میدهد در برابر فوتبال آمریکای جنوبی بیشتر مشکل دارد—نکتهای که قطعا مورد توجه کادر فنی ایران قرار میگیرد.
در فیفادی اکتبر نیز یک شکست نزدیک 1–0 مقابل لهستان و سپس تساوی 1–1 برابر نروژ ثبت کردند؛ نشانهای از اینکه تیم برنامهریزیشده، با ساختار منسجم و هدفمند پا به جام جهانی میگذارد.
وضعیت تیم ملی ایران؛ بین ابهام و امید
در سوی مقابل، وضعیت تیم ملی ایران هنوز با نوعی سردرگمی همراه است—موضوعی که البته کادر فنی آن را قبول ندارد. ایران بازی تدارکاتی سطحبالای کافی نداشته و در معدود بازیهای برگزارشده نیز کیفیت فنی دچار نوسان بوده؛ نکاتی که در دیدارهایی مانند بازی با ازبکستان بهوضوح دیده شد.
به همین دلیل، نمیتوان نسخه سال 2006 را برای امروز پیچید. تکرار همان فضای ذهنی میتواند جامعه را دچار سوءبرداشت کند، سطح انتظارات را بالا ببرد و فشار مضاعفی به تیم تحمیل کند.
انتهای پیام/