باشگاه خبرنگاران پویا: در روزهای اخیر خبر جدایی خواننده پرحاشیه خارج‌نشین و فعال رسانه‌ای و نوه مهدی بازرگان، بازتاب گسترده‌ای در فضای مجازی داشته است.
شاهین نجفی و لیلا بازرگان؛ این دو چهره که طی چند سال گذشته در قالب یک رابطه نمایشی، خود را نماد عشق و مفاهیمی چون «زن، زندگی، آزادی» معرفی می‌کردند، حالا در سکوت خبری از یکدیگر جدا شده‌اند.
این رابطه که با نمایش پررنگ احساسات در شبکه‌های اجتماعی و خلق محتواهایی با مضمون عشق و آزادی همراه بود، در میان دنبال‌کنندگان این دو نفر به‌عنوان نمادی از آینده‌ای رؤیایی برای ایران معرفی می‌شد؛ آینده‌ای که به باور آن‌ها با انقلاب اجتماعی و سیاسی در ایران، عشق‌هایی مشابه شکل خواهد گرفت. شاهین نجفی حتی ترانه‌هایی را به این رابطه نسبت می‌داد و آن را منشأ خلاقیت خود عنوان می‌کرد.
اما حالا، جدایی این دو چهره، بار دیگر این واقعیت را به ذهن متبادر می‌کند که آنچه در قاب اینستاگرام و پلتفرم‌های دیجیتال نمایش داده می‌شود، الزاما با واقعیت‌های زیست‌شده همخوانی ندارد. روابطی که در چارچوب پرفورمنس‌های رسانه‌ای و برای جلب توجه کاربران شکل می‌گیرند، دوام و عمق لازم برای زیست مشترک واقعی را ندارند.
این اتفاق در عین حال فرصتی برای بازاندیشی درباره معنای واقعی عشق، وفاداری و زیست پایدار خانوادگی در جامعه ایرانی فراهم می‌کند؛ مفاهیمی که نسل‌های پیشین بدون تبلیغات و هیاهوی رسانه‌ای، در دل سختی‌ها تجربه می‌کردند. نسلی که زندگی را با «وفاداری» معنا می‌کرد، نه با «نمایش».
به نظر می‌رسد طلاق شاهین نجفی و لیلا بازرگان نه فقط پایان یک رابطه شخصی، بلکه نشانه‌ای از شکست یک مدل رسانه‌ای از عشق و آزادی‌ست که بیشتر بر پایه دیده شدن بنا شده بود تا تجربه حقیقی زندگی.
پایان پیام/