باشگاه خبرنگاران پویا: فیلم آبستن، قصه چند انسان سرگشته است که هر کدام درگیر مشکلی شخصی هستند و در مرز آستارا در کلبه‌ای در کنار آب جمع شده‌اند تا به کمک یک آدم‌پران به صورت قاچاقی از مرز خارج شوند، اما…
سبحان رسولی: فیلم آبستن، داستان چند انسان سرگشته را روایت می‌کند که هر یک به دلیل مشکلات شخصی، تصمیم به خروج غیرقانونی از کشور گرفته‌اند. آن‌ها در مرز استارا و در کلبه‌ای کنار آب منتظر آدم‌برانی هستند، اما مسیر فرارشان پیچیدگی‌های ناخوانده‌ای پیدا می‌کند.
مشکل اساسی آبستن بیش از هر چیز، به اصرار فیلمساز بر پلان-سکانس بودن آن بازمی‌گردد. این تصمیم، توجیه محکمی ندارد، بلکه برعکس، ضربه‌ای بر اثر منفی داستان فیلم می‌زند. سبک روایت، بازیگران خود را تحت فشار قرار داده و هماهنگی میان آن‌ها و محتوای داستانی را از بین برده است. نتیجه، اثری نابیوسته و پراکنده است که به‌مرور مخاطب را آزرده می‌کند. از سوی دیگر، طرح دغدغه‌هایی چون فرار و خیانت با وجود مشکلات دیگر پیرامونی، به چالشی تاثیرگذار برای تماشاگر تبدیل نمی‌شود. در نتیجه، فیلم نمی‌تواند تاثیر احساسی یا عمیق ایجاد کند.
با این حال، حضور فیلم‌هایی مانند آبستن در جشنواره فیلم فجر، می‌تواند به سینمای ایران کمک کند.
در بخش بازیگری، با وجود آنکه برخی از بازیگران اصلی سابقه‌ی تئاتری دارند، اما در آبستن اجرای اکثر آن‌ها اغراق‌آمیز می‌شود. تنها عباس غزالی توانسته بازی کنترل‌شده‌ای ارائه دهد.
در نهایت، آبستن به دلیل ناهماهنگی در اجرا و روایت، به اثری منسجم و تاثیرگذار تبدیل نمی‌شود.
پایان پیام/